«Έχω μια φίλη που, εκτός από κολλητή μου, είναι και μια εκπληκτική σύζυγος, λατρεύει τον άντρα της και θέλει όσο τίποτε άλλο να χτίσουν μια υπέροχη οικογένεια – να γεμίσουν το σπίτι τους με παιδικά γέλια και ποδοβολητά.
Δυστυχώς, όμως, η ζωή δεν τα φέρνει πάντα όπως θέλουμε. Εδώ κι ένα χρόνο, λοιπόν, η κολλητή μου κουβαλάει ένα αβάσταχτο φορτίο, καθώς οι προσπάθειές τους να τεκνοποιήσουν δεν έχουν αποτέλεσμα. Κάθε μήνας που περνάει αφήνει επάνω της λίγο περισσότερο βάρος και είναι πλέον εμφανές ότι η ψυχολογία της είναι εξαιρετικά εύθραυστη.
Παρ’ όλ’ αυτά, βρίσκει το κουράγιο να ξεπερνάει το καρδιοχτύπι που φέρνει η κάθε καθυστέρηση και να συνεχίζει τον αγώνα της μαζί με τον υπέροχο άντρα της.
Όσο περνάει ο καιρός, όμως, είναι ένας αγώνας όλο και πιο δύσκολος. Ημικρανίες, κράμπες, καθυστερήσεις, περίοδοι και φτου κι απ’ την αρχή... να νιώθει πως ενώ χαίρει άκρας υγείας, κάτι την εμποδίζει απ’ το να μείνει έγκυος.
Την έχω δει πλέον άπειρες φορές να χάνει το χαμόγελο και τις ελπίδες της, αλλά και να δείχνει απίστευτη ανθεκτικότητα και δύναμη ψυχής, καθώς σηκώνεται και προχωράει με αισιοδοξία. Να μιλά για τον εαυτό της με τα πιο υποτιμητικά λόγια κι ύστερα να κάνει τα πάντα για να διατηρήσει το σώμα της σε άριστη κατάσταση, έτοιμο να υποδεχθεί και να κυοφορήσει μια νέα ζωή. Να λυγίζει απ’ το άγχος των εξετάσεων και τις διαδοχικές φαρμακευτικές αγωγές, αλλά και να πεισμώνει λίγο μετά απο κάθε απογοήτευση.
Και σπαράζει στ’ αλήθεια η καρδιά μου βλέποντας όσα περνάει τόσον καιρό αυτή η αξιοθαύμαστη γυναίκα.
Θέλει τόσο να γίνει μητέρα και ξέρω πως, όταν γίνει, θα είναι η καλύτερη μαμά του κόσμου. Το ξέρω γιατί είναι γραμμένο στο DNA της, η μητρότητα είναι λες το κάλεσμά της, το θεόσταλτο ταλέντο της. Το αποδεικνύει, άλλωστε, με την υπομονή και την επιμονή που δείχνει παρά τις απίστευτες δυσκολίες και τις τόσες αντιξοότητες.
Και μπορεί να φαίνεται πώς αντέχει, αλλά εγώ ξέρω πως φθείρεται σωματικά και ψυχικά. Γι’ αυτό θέλω να της πω δυο πράγματα προσωπικά:
Κολλητή μου, να με συγχωρείς που δεν έχω τα κατάλληλα λόγια να σου πω τις περισσότερες φορές, αλλά να ξέρεις ότι θα ‘μαι δίπλα σου σε όλο το δύσκολο ταξίδι της υπογονιμότητας και μετά από αυτό.
Δίπλα σου, ό,τι και αν γίνει, αφού για μένα είσαι μια πραγματική ηρωίδα και ο πιο ομορφος άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ.
Κάνε, λοιπόν, κουράγιο, συνέχισε να αγωνίζεσαι, αλλά να θυμάσαι κι αυτό. Οι άνθρωποι που σ’ αγαπάμε σε θέλουμε κι εμείς δίπλα μας, τρυφερή, στοργική και αισιόδοξη…»
