«Δεν φταις εσύ...»: τα λόγια μιας μάνας με επιλόχειο κατάθλιψη στο παιδί της

«Δεν φταις εσύ...»: τα λόγια μιας μάνας με επιλόχειο κατάθλιψη στο παιδί της

Κάθε μαμά με επιλόχειο κατάθλιψη, έχει δύο βαριά φορτία στους ώμους της: την δύσκολη καθημερινότητα με τον εαυτό της και την αδυναμία να βρίσκεται δίπλα στο παιδί της, την περίοδο που την χρειάζεται πιο πολύ από ποτέ. Για το καλό και των δύο, οφείλει να εστιάσει τις προσπάθειές της στο να γίνει καλά όσο πιο γρήγορα μπορεί κι έτσι, κάποιες ανάγκες του παιδιού μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα – τις αναλαμβάνει κάποιος άλλος. Είναι μια δύσκολη συνθήκη που κάθε γυναίκα διαχειρίζεται με τον τρόπο της.

Αυτή η μαμά, αποφάσισε να γράψει τις σκέψεις σε ένα γράμμα προς τον γιο της, ο οποίος παραμένει χαμογελαστός, φωτίζοντας τις ημέρες της και δείχνοντάς της τον δρόμο έξω απ’ το τούνελ που διαβαίνει.

«Γιε μου αγαπημένε,

Λίγο μετά τη γέννησή σου, είχα την ατυχία να διαγνωστώ με επιλόχειο κατάθλιψη και αγχώδεις διαταραχές. Ως συνέπεια, περνάω τις δυσκολότερες ώρες της ζωής μου. Παρ’ όλ’ αυτά, θέλω να ξέρεις πως εσύ δεν φταις σε τίποτα. Δεν υπάρχεις κανένας λόγος να νιώσεις ποτέ ενοχές για όλο αυτό… Εσύ είσαι ο θησαυρός μου και μόνο ευγνωμοσύνη σου χρωστάω.

Σ’ ευχαριστώ, γιε μου, που με αντέχεις. Συγχώρεσέ με που δεν χαμογελάω όσο θα ήθελες, αλλά να ξέρεις πως το χαμόγελό σου ομορφαίνει την κάθε μέρα μου.

Σ’ ευχαριστώ για όσα μου έχεις μάθει. Μπορεί να μην το αντιλαμβάνεσαι, αλλά παίρνω καθημερινά πολύ σπουδαία μαθήματα από σένα. Το ξέρω πως είμαι η μαμά σου και εμείς οι μαμάδες τα ξέρουμε όλα, αλλά εγώ νιώθω πως έχω πολλά να μάθω ακόμα. Θα σου διδάξω, λοιπόν, όλα όσα γνωρίζω ήδη, αλλά θέλω να συνεχίσουμε να ανακαλύπτουμε τον κόσμο μαζί, όπως κάνουμε μέχρι τώρα.

Σ’ ευχαριστώ που μου έδωσες έναν λόγο να συνεχίζω και μια κατεύθυνση να ακολουθώ. Που έδωσες νόημα στη ζωή μου και μια αφορμή να σταματήσω να κάνω και να είμαι αυτό που ήθελαν οι άλλοι. Που με ενθάρρυνες με την έλευσή σου να παλέψω και πάλι γι’ αυτά που αγαπώ και ονειρεύομαι – να γίνω η καλύτερη εκδοχη του εαυτού μου.

Σ’ ευχαριστώ για την τόση υπομονή σου. Υπάρχουν μέρες που δεν είμαι δίπλα σου όσο θα έπρεπε – μετά βίας σηκώνομαι απ’ το κρεβάτι. Φταίει η κατάθλιψη που δυσκολεύει τη σκέψη και τις κινήσεις μου. Να ξέρεις ότι σε αγαπώ, απλώς θέλω λίγο χρόνο να την ξεπεράσω.

Σ’ ευχαριστώ και για την επιμονή σου. Που ζητάς αυτό που θέλεις και δεν κάνεις πίσω μέχρι να το πάρεις. Αν δεν το έκανες, κάποιες μέρες δεν θα είχα ιδέα πως να σε ευχαριστήσω, πως να σε ηρεμήσω και πως να σε φροντίσω όπως σου αξίζει. Επικοινωνείς μαζί μου με κάθε τρόπο κι αυτό με βοηθά πιο πολύ απ’ όσο μπορείς ν’ αντιληφθείς.

Σ’ ευχαριστώ που με βοήθησες να δω τον κόσμο αλλιώς, από μια καινούργια σκοπιά που με γεμίζει με θάρρος κι ελπίδα για το μέλλον. Το μέλλον μας.

Σ’ ευχαριστώ που είσαι γιος μου και σου υπόσχομαι να βρω τον εαυτό μου και να σας δώσω, σε εσένα και τον πατέρα σου, το καλύτερο που μπορώ.

Μωρό μου γλυκό, είσαι το φωτεινό αστέρι που μου δείχνει τον δρόμο στο σκοτάδι.

Σ’ αγαπώ πολύ,

Η μαμά σου.»

v