Μου αρέσει να βλέπω πόσο τρυφερή είναι η κόρη μου με τα δύο μικρά της παιδιά. Δεν χορταίνω να την χαζεύω! Μπορεί να είναι μαμά, αλλά στα μάτια μου παραμένει το κοριτσάκι μου. Την παρατηρώ πόσο έχει μεγαλώσει, όμως, οι αναμνήσεις από τα παιδικά της χρόνια με κατακλύζουν.
Κάποτε, πίστευα ότι θα έμενε για πάντα παιδί - θα με ακολουθούσε παντού, θα μου έκανε συνεχώς ερωτήσεις και θα με κυνηγούσε για να με αγκαλιάσει. Ακόμη κι όταν κάποια χρόνια πριν τάιζε τις κούκλες της και τους άλλαζε πάνα δεν μπορούσα να τη φανταστώ ως μαμά. Ή όταν με καλούσε για να παίξουμε «τσάι», όπως το ονόμαζε, δεν περίμενα πως μια μέρα θα με καλούσε σπίτι της για να πιούμε καφέ και να πούμε τα νέα μας.
Τώρα πλέον έχω έναν νέο ρόλο στη ζωή της... Είμαι η γιαγιά των παιδιών της.
Είχα αφοσιωθεί τόσο πολύ στον ρόλο μου ως μαμά που δυσκολεύομαι αρκετά να συνειδητοποιήσω ότι πλέον είμαι και κάτι άλλο στη ζωή της. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει έστω και ένας γονιός που να καταλαβαίνει πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος.
Βλέπουμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν, να πανηγυρίζουν για κάθε τους επιτυχία, να απογοητεύονται, να ερωτεύονται, να αλλάζουν... Καθημερινά συμβαίνουν τόσα πολλά πράγματα που μας κάνουν να ξεχνάμε πως ο χρόνος είναι αμείλικτος και δεν σταματάει για κανέναν.
Και σε μια στιγμή, ανοίγουμε τα μάτια μας και το παιδάκι μας έχει γίνει ολόκληρη γυναίκα ή άντρας και απορούμε.
Είναι, όμως, μεγάλη ευτυχία να βλέπεις αυτή την εξέλιξη κι ας μην είμαστε ποτέ τελείως προετοιμασμένοι γι' αυτήν.
Καθώς παρατηρώ την κόρη μου στο νέο της ρόλο, δεν μπορώ παρά να στρέψω τα μάτια μου στα δύο παιδιά της και να αναρωτηθώ αν νιώθει και εκείνη το ίδιο. Το χρόνο να μας μας ακουμπά όλους.
Άραγε όταν η κόρη μου κοιτάζεται στον καθρέφτη αναρωτιέται πότε μεγάλωσε και έγινε μαμά;»
Ελεύθερη μετάφραση από herviewfromhome.com
