«13 Νοεμβρίου. 24 Ιουνίου. 3 Ιουλίου.
Αυτές οι ημερομηνίες είναι μια σκληρή υπενθύμιση των αγαπημένων ανθρώπων που έχασα. Η τελευταία μας κουβέντα. Η τελευταία μας συνάντηση. Η κηδεία και το τελευταίο ''αντίο''.
Και ενώ ορισμένες από αυτές τις απώλειες είναι πρόσφατες - τον περασμένο Ιούνιο βρήκα την μητέρα μου πεσμένη στο πάτωμα, είχε σταματήσει η καρδιά της - άλλες συνέβησαν παλιότερα. Ο πατέρας μου πέθανε πριν από 25 χρόνια. Ο πόνος όμως υπάρχει ακόμη και η πληγή παραμένει ανοιχτή.
Το ''ξυπνητήρι του πένθους'' είναι πραγματικότητα και σε αλλάζει. Η απώλεια σε αλλάζει.
Πολλοί θα αναρωτιούνται τι είναι το ''ξυπνητήρι του πένθους'' και, για να είμαι ειλικρινής, ούτε εγώ ήξερα. Μέχρι που πρόσφατα έπεσα πάνω στην ανάρτηση μιας κοπέλας, η οποία έλεγε:
''Έκλαιγα όλο το Σαββατοκύριακο. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί, και τότε συνειδητοποίησα ότι αύριο είναι η μέρα που θα έχουν περάσει 11 χρόνια από τον θάνατο της μαμάς μου. Μερικές φορές σκέφτομαι πως κάτι τόσο τραυματικό σε αλλάζει τρομακτικά πολύ. Στο σημείο που μπορεί να έχεις αναπτύξει κάτι σαν ξυπνητήρι θλίψης''.
Κάτω από αυτή την ανάρτηση υπήρχαν εκατομμύρια σχόλια ανθρώπων που συμφωνούσαν μαζί της και μοιράζονταν τη δική τους τραυματική εμπειρία.
Όπως το περίμενα αυτή η έννοια δεν με εξέπληξε καθόλου. Όποιος έχει βιώσει την απώλεια γνωρίζει ότι η θλίψη σε αλλάζει για πάντα. Τις ημέρες και τις εβδομάδες μετά το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου, σκέφτεσαι μόνο ότι δεν θα τον ξαναδείς. Όλα όσα κάνεις - ο κόσμος στον οποίο υπάρχεις - μαυρίζει. Σε βασανίζει συνεχώς ένα ''αν''. Ξαφνικά, οι επισκέψεις στο σουπερμάρκετ έχουν περισσότερη σημασία απ' ότι ένα δείπνο με φίλους. Και αντί να χαίρεσαι την αγάπη και τη συντροφικότητα που μπορεί να έχεις στη ζωή σου, το βλέμμα σου χάνεται, όπως και το μυαλό σου.
Το σώμα σου αρχίζει και ακολουθεί αυτό που βιώνεις. Το κεφάλι σου πονάει συνέχεια, νιώθεις ένα κόμπο στο στομάχι και σε ορισμένες περιπτώσεις αρρωσταίνεις. Η θλίψη είναι εξαντλητική. Σε κουράζει.
Και βιώνεις μια σειρά συναισθημάτων,από άρνηση και διαπραγμάτευση μέχρι θυμό, κατάθλιψη, πόνο και ενοχές. Γιατί; Επειδή, όπως ανέφερε κι εκείνη η κοπέλα, η θλίψη σε αλλάζει. Μετά την απώλεια, το μυαλό και η ζωή επαναπροσδιορίζονται.
''Μια σειρά από μελέτες αποκαλύπτουν τις ισχυρές επιπτώσεις που μπορεί να έχει η θλίψη στο σώμα'', εξηγεί ένα άρθρο στο WebMD. ''Η θλίψη αυξάνει τη φλεγμονή, η οποία μπορεί να επιδεινώσει τα προβλήματα υγείας που έχετε ήδη και να προκαλέσει νέα. Καταπολεμά το ανοσοποιητικό σύστημα, αφήνοντάς σας εξαντλημένους και ευάλωτους σε λοιμώξεις. Mπορεί ακόμα να αυξήσει την αρτηριακή πίεση και τον κίνδυνο θρομβώσεων. Η έντονη θλίψη μπορεί να αλλάξει τον καρδιακό μυ τόσο πολύ που προκαλεί σύνδρομο σπασμένης καρδιάς, μια μορφή καρδιακής νόσου με τα ίδια συμπτώματα με την καρδιακή προσβολή... και καθώς τα συστήματα στο σώμα που επεξεργάζονται το σωματικό και συναισθηματικό στρες μπλέκονται μεταξύ τους, το συναισθηματικό στρες μπορεί να ενεργοποιήσει το νευρικό σύστημα… συμβάλλοντας σε χρόνιες ιατρικές παθήσεις''.
Η θλίψη μπορεί επίσης να σας κάνει να κλάψετε, ξαφνικά και αυθόρμητα, επειδή το σώμα θυμάται τον πόνο και το τραύμα με έναν τρόπο που το μυαλό σας δεν μπορεί.
Δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα για τη θλίψη. Τα πράγματα δεν ''γίνονται καλύτερα'' μετά τις πρώτες διακοπές, γενέθλια, επέτειο ή έτος. Και η θλίψη μπορεί να χτυπήσει ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση. Είναι ζωτικής σημασίας όμως να ανακαλύψετε τι είναι αυτό που το πυροδοτεί.
Προσωπικά, κατέφυγα στην ψυχοθεραπεία για να το αντιμετωπίσω.
Μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν θα πονέσω ή θα κλάψω; Ότι δεν θα βιώσω θλίψη, θυμό, ενοχές, ντροπή ή πόνο; Όχι. Αυτά τα συναισθήματα θα εμφανιστούν και θα πρέπει να τα επεξεργαστώ. Να εξετάσω το καθένα ξεχωριστά.
Το ότι γνωρίζω όμως ότι αυτό το ξυπνητήρι θα χτυπήσει είναι χρήσιμο. Σε βοηθάει να νιώσεις ότι έχεις τον έλεγχο σε κάτι που, πολύ συχνά, είναι ανεξέλεγκτο.»
Πηγή: scarymommy.com
