Ο τρόπος ζωής έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια, ενώ η επιστήμη της ψυχολογίας έχει βοηθήσει πολλούς ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν τα παιδικά τους τραύματα και να γίνουν καλύτεροι γονείς. Στην προσπάθειά τους να κάνουν το καλύτερο δυνατό για τα παιδιά τους, όμως, ανησυχούν διαρκώς για τα πάντα και κυρίως για τα παρακάτω:
Δεν είναι δίπλα στα παιδιά τους όσο πρέπει
Είναι γεγονός ότι οι σύγχρονες μαμάδες εργάζονται πολύ περισσότερο από τις προηγούμενες γενιές. Ακόμα όμως κι όταν είναι μαμάδες πλήρους απασχόλησης, οι ενοχές για τον ποιοτικό χρόνο που περνάνε με τα παιδιά τους τις κυνηγάνε διαρκώς. Η αγωνία για το αν έπαιξαν αρκετά μαζί τους, αν έκαναν κάτι ενδιαφέρον μαζί ή αν δημιούργησαν «χαρούμενες αναμνήσεις» τις απασχολεί πολύ περισσότερο σήμερα.
Αντίθετα, στα παλαιότερα χρόνια, οι μαμάδες αντιμετώπιζαν τα παιδιά πολύ πιο παλιά. Μετά το σχολείο τα έστελναν να παίξουν στην αλάνα και τα φώναζαν το βράδυ λίγο πριν την ώρα του φαγητού. Ο όρος ποιοτικός χρόνος με τα παιδιά δεν είχε… εφευρεθεί ακόμα και τα παιδιά περνούσαν περισσότερο χρόνο με τους φίλους τους.
Δεν έχουν αρκετή ενσυναίσθηση
Τα συναισθήματα, οι αγωνίες και τα προβλήματα των παιδιών πλέον αντιμετωπίζονται με μεγάλη σοβαρότητα από τους γονείς. Οι σημερινές μαμάδες προσπαθούν να διατηρούν την ψυχραιμία τους και να μπαίνουν στα «στα παπούτσια» των παιδιών, εκμαιεύοντας τις βαθύτερες ανάγκες που κρύβονται πίσω από τα ξεσπάσματα των παιδιών. Εάν δεν το κάνουν, συνήθως αυτομαστιγώνονται για έλλειψη ενσυναίσθησης.
Ωστόσο, αυτό δεν συνέβαινε πάντα. Οι προηγούμενες γενιές δεν συζητούσαν με τα παιδιά για τα καθημερινά τους προβλήματα. Τα πιθανά ξεσπάσματα των νηπίων αντιμετωπίζονταν με αυστηρότητα, ενώ αν ένα παιδί είχε πρόβλημα στο σχολείο, για παράδειγμα, οι γονείς το ενθάρρυναν να το λύσει μόνο του για να σκληραγωγηθεί.
Δεν τους προσφέρουν αρκετά εφόδια
Παρά τις αμέτρητες εξωσχολικές δραστηριότητες που προσφέρουμε στα παιδιά μας, πάντα ανησυχούμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Ωστόσο, ένας κακός βαθμός ή μια πιθανή αποτυχία του παιδιού είναι ικανή να μας ρίξει στα πατώματα. Νιώθουμε αυτόματα ότι δεν βοηθήσαμε το παιδί μας αρκετά, δεν το πιέσαμε όσο έπρεπε και δεν του προσφέραμε αυτό που αξίζει.
Ωστόσο, εμείς (και κυρίως οι γενιές πριν από μας) μεγαλώσαμε με την πεποίθηση πως αν θέλουμε να προχωρήσουμε στη ζωή μας, θα βρούμε μόνοι μας τον δρόμο μας.
Δεν τρώνε αρκετά υγιεινά
Οι Ελληνίδες μαμάδες πάντα είχαν μια τάση να δίνουν προτεραιότητα στο φαγητό. Ήταν ένα δείγμα αγάπης και φροντίδας προς τα παιδιά τους, τα οποία ήθελαν να ευχαριστούν μαγειρεύοντας το αγαπημένος τους φαγητό ή γλυκό. Ωστόσο, ποτέ ξανά δεν έδειχναν να εστιάζουν στην ποιότητα (και την ποσότητα!) των τροφίμων που κατανάλωναν όσο σήμερα.
Οι μαμάδες του 21ου αιώνα, φροντίζουν πάντα να ψωνίζουν τα πιο φρέσκα / βιολογικά προϊόντα, μετρούν τις ποσότητες του φαγητού και αποφεύγουν οτιδήποτε βλαβερό όπως έτοιμες τροφές, γλυκά και ανθυγιεινά σνακ. Παρόλα αυτά, πάντα νομίζουν ότι θα μπορούσαν να προσέχουν ακόμα περισσότερο…
Χάνουν την υπομονή τους και φωνάζουν
Κάποτε έλεγαν πως «το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο». Γονείς και εκπαιδευτικοί δεν δίσταζαν να φωνάξουν, να βάλουν τιμωρία ή να ρίξουν και κανένα χαστούκι αν ένα παιδί παραφερόταν. Μάλιστα, οι μαρτυρίες ανθρώπων που διηγούνται το ξύλο που έφαγαν σαν παιδιά, είναι αμέτρητες! Οι σημερινές μαμάδες, όμως, δεν διανοούνται να χρησιμοποιήσουν τέτοιες μεθόδους συνέτισης.
Αντίθετα, προσπαθούν με κάθε τρόπο να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους, να παραμείνουν ήρεμες και να αντιμετωπίσουν ένα τυχόν λάθος ή ξέσπασμα του παιδιού χρησιμοποιώντας την αγκαλιά και τον διάλογο. Επειδή όμως δεν είναι τέλειες, και μερικές φορές η κούραση και τα προβλήματα της καθημερινότητας σε γονατίζουν, μπορεί να υψώσουν τη φωνή τους και να χάσουν τον έλεγχο της κατάστασης. Κι αυτό, μπορεί να τις τσακίσει περισσότερο από την εξάντληση…
