Τα παιδιά μας, νιώθουν την ίδια ανυπομονησία που είχαμε κι εμείς στην ηλικία τους για τα κάλαντα. Περνούν τη μέρα με τους συμμαθητές τους, μαζεύουν το χαρτζηλίκι τους κι έπειτα κάνουν βόλτα στα μαγαζιά για τα δώρα των Χριστουγέννων.
Ωστόσο, οι εποχές έχουν αλλάξει και οι γονείς νιώθουν ανασφάλεια να αφήσουν μόνα τα παιδιά να βγουν μόνα τους για τα κάλαντα. Όπως εξηγεί και μια αναγνώστριά μας παρακάτω, οι κίνδυνοι είναι πολλοί και τα παιδιά απροετοίμαστα να τους αντιμετωπίσουν.
«Τα περισσότερα παιδιά ανυπομονούν κάθε χρόνο να βγουν στη γειτονιά και να πουν τα κάλαντα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς - την ίδια ανυπομονησία έχουν και τα δικά μου παιδιά που, όσο ήταν πιο μικρά, πηγαίναμε παρέα σε φίλους, γείτονες και συγγενείς για να μαζέψουν τον… χριστουγεννιάτικο μποναμά τους.
Φέτος όμως, 4η δημοτικού ο μεγάλος και 3η δημοτικού η μικρή, δεν θέλουν να πάνε μαζί μου αλλά με τους συμμαθητές τους και μάλιστα έχουν σκοπό να απομακρυνθούν αρκετά από την γειτονιά μας. Κατανοώ όλους τους γονείς που με ενθαρρύνουν να τα αφήσω καθώς είναι αρκετά μεγάλα πια. Κατανοώ και όλους εκείνους που μου θύμισαν πως στην ηλικία του πήγαινα κι εγώ μόνη μου να πω τα κάλαντα. Ωστόσο, οι φόβοι μου δεν καταλαγιάζουν…
Πρώτα απ’ όλα, η σημερινή εποχή είναι τελείως διαφορετική από την δεκαετία του ‘90 που ήμουν εγώ μικρή. Οι κίνδυνοι έχουν πολλαπλασιαστεί και η εγκληματικότητα είναι αυξημένη. Τα περιστατικά βίας που ακούμε καθημερινά στις ειδήσεις είναι σοκαριστικά, ενώ αφορούν όλο και περισσότερο ανήλικα παιδιά. Επιπλέον, οι δρόμοι είναι πολυσύχναστοι, τα αυτοκίνητα περισσότερα και τα τροχαία καθημερινά.
Το άλλο μου αντεπιχείρημα, είναι πως τα σημερινά παιδιά δεν έχουν μάθει να κυκλοφορούν μόνα τους. Λόγω των αυξημένων κινδύνων, οι γονείς τα πηγαινοφέρνουμε στο σχολείο και τις εξωσχολικές δραστηριότητες με το αυτοκίνητο, με αποτέλεσμα να μην ξέρουν πώς να προφυλαχτούν από τυχόν κινδύνους που ενδέχεται να αντιμετωπίσουν.
Ξεκινώντας από το πιο απλό, να περάσουν μία λεωφόρο για παράδειγμα, μέχρι το πιο ακραίο, όπως το να πέσουν θύματα ενός επίδοξου ληστή, τα παιδιά δεν είναι προετοιμασμένα να διαχειριστούν με ασφάλεια και ψυχραιμία τους κινδύνους της εποχής.
Ίσως να είμαι όντως υπερβολική, όπως μου λένε οι άνθρωποι από το στενό μου περιβάλλον, αλλά δεν θέλω να ρισκάρω την ασφάλειά τους. Έτσι, λοιπόν, έθεσα τον όρο να πουν τα κάλαντα μόνο στην γειτονιά μας όπου θα νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια αλλά, όπως είναι φυσικό, αντέδρασαν. Ωστόσο, δεν έχω σκοπό να κάνω πίσω.
Η ζωή και η σωματική ακεραιότητα των παιδιών μου είναι η προτεραιότητά μου. Ίσως σε δύο ή τρία χρόνια, να νιώθω έτοιμη γι’ αυτό το βήμα. Προς το παρόν, δεν μπορώ να το διαπραγματευτώ, όσο κι αν αντιλαμβάνομαι την απογοήτευση και τη στεναχώρια τους».
