«Χθες το βράδυ ο 9χρονος γιος μου θα συμμετείχε σ' έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Επειδή ήξερα ότι θα έκανε ψύχρα εκτός από το μπουφάν μου, έψαχνα να βρω και κάτι ακόμα να φορέσω για να μην κρυώνω. Τότε, εμφανίστηκε στο δωμάτιό μου ο μεγαλύτερος γιος μου, ο οποίος είναι τώρα 11 χρονών, λέγοντάς μου ότι θα μου δανείσει ένα πιο ''ποδοσφαιρικό'' αξεσουάρ.
Εξαφανίστηκε στην κρεβατοκάμαρά του και επέστρεψε λίγα λεπτά αργότερα κρατώντας το κασκόλ της αγαπημένης του ομάδας, το οποίο δεν θέλει να μοιράζεται με κανέναν. Με κοίταξε τρυφερά και μου το έδωσε.
Ειλικρινά, εκείνη τη στιγμή έλιωσα από αγάπη. Ήξερε ότι δεν ήμουν πολύ καλά στην υγεία μου, όπως επίσης και ότι θα καθόμουν αρκετές ώρες στο αγιάζι μέχρι να τελειώσει ο αγώνας.
Η τρυφερότητα και η έγνοια του με έκαναν να δακρύσω. Δεν το περίμενα. Είναι λίγο πριν την εφηβεία και περνάει άπειρες ώρες κλεισμένος στο δωμάτιό του, φορώντας ακουστικά και, κακά τα ψέματα, επικοινωνεί μαζί μας με το ζόρι.
Αυτό, λοιπόν, το παιδί έκανε μια ιπποτική χειρονομία για να μου δείξει ότι με σκέφτεται. Κάτι τέτοιες στιγμές με συνεπαίρνουν! Ο γιος μου γίνεται σιγά σιγά άνδρας και αλλάζει καθημερινά μπροστά στα μάτια μου. Έχει ψηλώσει, είναι αυτόνομος και σπάνια ζητάει τη βοήθειά μου. Κι όμως μέσα του παραμένει ένα τρυφερό αγοράκι. Ακόμα θα με εκπλήξει με τις αυθόρμητες αγκαλιές του και τα τρυφερά λόγια του.
Μεγαλώνει απότομα και ξεχνάω πόσο δοτικός είναι. Οφείλω όμως να αγκαλιάσω αυτές τις αλλαγές που βιώνει και να καλωσορίσω την ανεξαρτησία που αποζητά. Με συγκινεί που κάποια στιγμή θα ανοίξει τα φτερά του για να πετάξει μακριά.
Μέχρι τότε, τις μέρες που θα νιώθω καταβεβλημένη και συναισθηματικά εξαντλημένη θα δέχομαι με τεράστια χαρά οποιαδήποτε τρυφερή χειρονομία του, όπως το κασκόλ του».
Ελεύθερη μετάφραση από herviewfromhome.com
