«Τις προάλλες που είχαμε πάει με τις κόρες μου στην παιδική χαρά, συνάντησα μια υπέροχη γιαγιά που έπαιζε με τα εγγόνια της. Τα δυο αγοράκια της ήταν πολύ χαρούμενα που περνούσαν χρόνο μαζί της και όλο προσπαθούσαν να της τραβήξουν την προσοχή με τα κατορθώματά τους.
Ήταν ευγενική και ενθαρρυντική μαζί τους. Είχε μια απάντηση σε κάθε ερώτηση και ένα χαμόγελο που δεν έφευγε ποτέ από το πρόσωπό της.
Η εικόνα αυτής της γλυκύτατης γιαγιάς με τα εγγονάκια της με συγκίνησε βαθύτατα και μου θύμισε τη δική μου, η οποία έφυγε από τη ζωή πριν από μερικά χρόνια.
Πραγματικά, πόσο υπέροχες και ξεχωριστές είναι οι γιαγιάδες!
Είναι το πιο γερό καταφύγιο παρηγοριάς και αγάπης.
Είναι το στήριγμά μας.
Λένε τις καλύτερες ιστορίες και βρίσκουν τρόπο να διώχνουν τις λύπες.
Μας γεμίζουν χαρά και αισιοδοξία!
Είναι αξιόπιστες, συνεπείς και αφοσιωμένες.
Η αγάπη τους δεν έχει όρια, είναι απέραντη, συγκλονιστική και πηγάζει από ένα αρχέγονο ένστικτο.
Αλήθεια, τι θα κάναμε χωρίς αυτές;»
Ελεύθερη μετάφραση από herviewfromhome.com
