«Ο καρκίνος σε φέρνει αντιμέτωπη με εκατοντάδες ανεπιθύμητες ερωτήσεις. Τρομακτικές ερωτήσεις. Ερωτήσεις που δεν θέλεις να κάνεις σε κανέναν ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό.
Τι θα γίνει αν εξαπλωθεί;
Τι θα γίνει αν δεν πιάσει η θεραπεία;
Τι θα γίνει αν γίνω καλά και μετά από κάποιο καιρό επιστρέψει;
Θα πεθάνω;
Θα αφήσω πίσω μου τα παιδιά μου ολομόναχα; Θα τους ραγίσω την καρδιά;
Την περασμένη εβδομάδα, διαγνώστηκα με ουρολοίμωξη, κάτι αρκετά συνηθισμένο -ειδικά για τις γυναίκες- ώστε να μην αποτελεί λόγο ανησυχίας. Αλλά εγώ έχω καρκίνο και τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα...
Οι γιατροί μού είπαν ότι στα ούρα μου βρέθηκε ένα σπάνιο βακτήριο, το οποίο δεν ξέρουμε από πού προήλθε, και δεν είναι σίγουροι ότι θα με ''πιάσει'' η αντιβίωση που θα μου δώσουν.
Πήρα τα αντιβιοτικά που μου έδωσαν και παρατήρησα αμέσως την ιδιότυπη παρενέργειά τους: πονεμένοι τένοντες. Έτσι, ενώ κουτσαίνω αυτή την εβδομάδα, τα "τι θα γινόταν αν" ήταν ιδιαίτερα βασανιστικά.
Κάθε επώδυνο βήμα που έκανα μου θύμιζε, ότι η υγεία μου είναι επισφαλής, ότι ίσως ο χρόνος μου τελειώνει. Και παρόλο που ο σύζυγός μου δεν το παραδέχεται, ξέρω ότι τέτοιες σκέψεις βασανίζουν και το δικό του το μυαλό.
Μέρος της πρόκλησης του να ζεις με καρκίνο είναι να συμβιβαστείς με ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ζωής. Όλοι ξέρουμε ότι θα πεθάνουμε, αλλά δεν ξέρουμε πότε. Και δεν θέλω αυτό το μεγάλο ερώτημα, σε όλες τις διάφορες μεταμφιέσεις του, να θολώσει τον χρόνο που μου απομένει.
Έτσι, καθώς πονούσα ολόκληρη και το μυαλό μου χανόταν σε μαύρα μονοπάτια, αποφάσισα ότι έπρεπε να αναδιατυπώσω τις ερωτήσεις μου.
Κι αν, μαζί με την αγωνία που φέρνει ο καρκίνος, προσφέρει και ένα δώρο; Όχι μόνο για μένα, αλλά για όλους όσους με αγαπούν, για όλους όσους βλέπουν το ταξίδι μου και είναι δίπλα μου με τον τρόπο τους;
Τι γίνεται αν ο καρκίνος με παρακινεί να εκτιμώ τον ποιοτικό χρόνο έναντι του ποσοτικού, και αν, έστω και για μια στιγμή, ανακαλύψω ότι μπορώ να γευτώ την αιωνιότητα σε μια μόνο, πολύτιμη στιγμή;
Τι γίνεται αν ο καρκίνος με διδάσκει να μην λέω "αργότερα" αλλά αντίθετα να λέω "τώρα" και με προκαλεί να παίρνω περισσότερα ρίσκα;
Kι αν με διδάσκει να βάζω όρια και να λέω περισσότερα όχι εκεί και σ' αυτούς που πρέπει;
Αν με βοηθά να συγχωρώ πιο εύκολα και να βρίσκω νόημα στην ουσία των πραγμάτων;
Τι θα συμβεί αν η εμπειρία μου με τον καρκίνο με βοηθήσει να ενθαρρύνω ένα άτομο να παραιτηθεί από μια φοβερή δουλειά και να ξεκινήσει κάτι νέο, συναρπαστικό και όμορφο; Τι γίνεται αν αυτό το άτομο βρει την κλίση του και τη χρησιμοποιήσει για να αλλάξει τον κόσμο;
Μήπως τελικά δημιουργεί περισσότερο χώρο για χαρά, αγάπη, ελπίδα και πίστη;
Στο «Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ» το μικρό αυτό κορίτσι είχε γράψει: "Δεν σκέφτομαι όλη τη δυστυχία, αλλά την ομορφιά που εξακολουθεί να υπάρχει". Η σοφία αυτού του παιδιού που έχει περίπου την ίδια ηλικία με την κόρη μου, με καθοδηγεί σε ένα άλλο μονοπάτι. Μου δείχνει τι είναι πραγματικά δυνατό, ακόμη και σε μια τόσο ζοφερή κατάσταση όπως είναι το να έχεις καρκίνο.
Τα ''τι θα γινόταν εάν...'' είναι πολλά και δεν μας προσφέρουν τίποτα. Ίσως πρέπει να αναδιατυπώσουμε κάποιες ερωτήσεις στο μυαλό μας. Εγώ αυτό κάνω... Έφτασα 34 χρονών για να μάθω πώς να ζω την κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία.»
Ελεύθερη μετάφραση από herviewfromhome.com
