Η επιλόχειος κατάθλιψη μού χτύπησε την πόρτα και, αντί να την αντικρίσω κατάματα, προσποιήθηκα ότι δεν ήταν εκεί. «Είναι φυσιολογικό», έλεγα στον εαυτό μου. «Είναι οι ορμόνες», «Είναι η κούραση». Όλοι γύρω μου μιλούσαν για τη χαρά του μωρού, για το πόσο τυχερή ήμουν, και εγώ ένιωθα σαν να βυθίζομαι σε ένα πηγάδι χωρίς πάτο.
Στην αρχή ήταν απλά μια θλίψη. Ένα βάρος στο στήθος που ερχόταν και έφευγε. Μετά έγινε θυμός. Έπειτα, ήρθε η ενοχή. Γιατί δεν είμαι ευτυχισμένη; Γιατί δεν νιώθω δεμένη με το μωρό μου όπως περιγράφουν όλες οι μαμάδες; Τι δεν πάει καλά με εμένα;
Ξυπνούσα το πρωί με ένα αίσθημα πανικού. Έπρεπε να τα κάνω όλα σωστά. Να θηλάσω, να αλλάξω πάνες, να κρατήσω το σπίτι σε τάξη, να είμαι καλή σύντροφος, να χαμογελάω. Και ταυτόχρονα, μέσα μου, κάτι έσπαγε μέρα με τη μέρα. Δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν. Δεν ήθελα να με κοιτάξει κανείς, ούτε να με ρωτήσει «πώς είσαι». Γιατί πώς να εξηγήσω αυτό που ούτε εγώ η ίδια δεν καταλάβαινα;
Υπήρχαν στιγμές που κοιτούσα το μωρό μου και δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου. Ένιωθα ανεπαρκής. Ένιωθα ότι δεν του άξιζα. Και αυτή η σκέψη με τρόμαζε. Ήθελα να εξαφανιστώ, να κρυφτώ από όλους, ακόμα και από το ίδιο μου το παιδί. Ήταν η απόλυτη σύγκρουση. Τον αγαπούσα, αλλά ένιωθα ότι δεν ήμουν ικανή να τον φροντίσω. Τον κρατούσα στην αγκαλιά μου, αλλά μέσα μου έτρεμα από ανασφάλεια. Ήθελα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, όχι γιατί δεν αγαπούσα το παιδί μου, αλλά γιατί δεν αναγνώριζα ποια είχα γίνει.
Η μέρα που παραδέχτηκα ότι δεν είμαι καλά ήταν η μέρα που ξεκίνησε η ανάρρωσή μου. Δειλά, με έναν κόμπο στον λαιμό, μίλησα στον σύντροφό μου. Ύστερα, στη μητέρα μου. Και τέλος, σε έναν ειδικό. Και κάπως έτσι, το πηγάδι απέκτησε φως. Δεν βγήκα αμέσως. Ήταν μια πορεία δύσκολη, γεμάτη μικρές νίκες και ήττες. Όμως, κάθε μέρα, ένιωθα ένα μικρό βήμα πιο κοντά στην αλήθεια μου. Έμαθα να αναγνωρίζω τα σημάδια. Να αποδέχομαι ότι χρειαζόμουν βοήθεια. Και κυρίως, έμαθα να είμαι επιεικής με τον εαυτό μου.
Η επιλόχειος κατάθλιψη είναι μια αλήθεια που κανείς δεν σου λέει αρκετά δυνατά. Δεν έχει σχέση με το αν αγαπάς το παιδί σου. Δεν σημαίνει ότι είσαι κακή μητέρα. Είναι μια ψυχική κατάσταση που μπορεί να συμβεί σε κάθε γυναίκα, ανεξάρτητα από το πόσο «έτοιμη» νιώθει. Και το πιο σημαντικό: υπάρχει διέξοδος.
Σήμερα, κοιτάζω πίσω και θέλω να αγκαλιάσω εκείνη την κοπέλα που πάλευε με τις σκιές της. Θέλω να της πω ότι είναι καλή μαμά, ότι είναι αρκετή. Ότι η μητρότητα δεν είναι πάντα ροζ και λαμπερή, αλλά ακόμα και στις πιο σκοτεινές της στιγμές, υπάρχει ελπίδα.
Αν με διαβάζεις και νιώθεις χαμένη, σε παρακαλώ, μίλα. Ζήτησε βοήθεια. Δεν είσαι μόνη. Δεν είσαι η μόνη. Και, πάνω απ’ όλα, αξίζεις τη φροντίδα και την αγάπη που δίνεις στους άλλους.
Αυτό που έζησες, αυτό που ζεις, δεν σε καθορίζει. Είσαι κάτι πολύ περισσότερο από τις δύσκολες μέρες και τις αμφιβολίες σου. Και μια μέρα, θα κοιτάξεις πίσω, όπως εγώ τώρα, και θα δεις πόσο δυνατή ήσουν σε όλη αυτή τη διαδρομή.
