Το απόγευμα μιας Τετάρτης, έσπασαν τα νερά μου. Πόναγα 33 ώρες και είχα συνεχώς συσπάσεις, είχα μόλις 4 εκατοστά διαστολή και η καρδιά του μωρού είχε αρρυθμίες. Ήταν σκέτος εφιάλτης.
Η κόρη μου τελικά γεννήθηκε μέσω επείγουσας καισαρικής τομής νωρίς το πρωί της Παρασκευής. Με εξαίρεση τον άντρα μου που μου κρατούσε το χέρι, τίποτα άλλο δεν πήγε όπως ήθελα.
Για μήνες, κατηγορούσα τον εαυτό μου και το σώμα μου που δεν μπόρεσα να γεννήσω φυσιολογικά. Ένιωσα ότι είχα αποτύχει. Σε συνδυασμό με τις δυσκολίες στο θηλασμό και την προσαρμογή στη μητρότητα, χρειάστηκε χρόνος για να ηρεμήσω και να αποδεχτώ όλα όσα είχαν συμβεί. Αυτό που με βοήθησε πραγματικά ήταν να δω την κόρη μου να μεγαλώνει σε ένα ευτυχισμένο και υγιές κοριτσάκι.
Είχα πάψει να σκέφτομαι την γέννησή της μέχρι τη στιγμή που έμεινα έγκυος στον γιο μου. Με τον γιατρό μου συζητήσαμε την επιλογή να γεννήσω φυσιολογικά (VBAC). Σκεπτόμενη τις τραυματικές ώρες που πέρασα τότε και την απογοήτευση που ακολούθησε μετά, επέλεξα να γεννήσω με καισαρική.
Ένα βράδυ, ενώ τρώγαμε με τους γονείς μου, η μητέρα μου με ρώτησε αν οι γυναίκες μπορούν να γεννήσουν φυσιολογικά μετά από καισαρική. Ελαφρώς εκνευρισμένη και προετοιμασμένη για τις ενοχλητικές ερωτήσεις που θα ακολουθούσαν της απάντησα κοφτά ''Ναι, μπορούν. Λέγεται φυσιολογικός τοκετός μετά από προηγηθείσα καισαρική''.
''Αυτό θα κάνεις έτσι;'' με ρώτησε για να πάρει σαν απάντηση ένα κοφτό όχι. Τότε πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε έναν ανεπιθύμητο μονόλογο.
''Ξέρεις, εγώ σας γέννησα και τις τρεις σας φυσιολογικά. Επειδή ήσουν το τελευταίο παιδί, νόμιζα ότι όλα θα ήταν πιο απλά αλλά έκανα λάθος. Άργησες 10 ολόκληρες μέρες και πονούσα πολύ γιατί το κεφάλι σου ήταν μεγάλο. Χρειάστηκαν πολλά ράμματα. Τα κατάφερα όμως! Ήταν η θυσία που έκανα για τις κόρες μου. Είναι καλύτερο για τα μωρά να γεννηθούν φυσιολογικά, έτσι είναι το σωστό. Γι' αυτό ξανασκέψου την απόφασή σου. Μπορείς να το κάνεις σωστά αυτή τη φορά. Πρέπει τουλάχιστον να προσπαθήσεις... ''
Ακούγοντας αυτά, ένιωσα ένα κόμπο στο στομάχι μου και τους παλμούς να ανεβαίνουν επικίνδυνα. Ήθελα να της βάλω τις φωνές, να φύγω όμως κάθισα στον καναπέ μαζί της και της μίλησα. Αγαπώ την μητέρα μου κι ας με φτάνει στα όρια μου με αυτά που λέει.
Της είπα λοιπόν ήρεμα ''Αυτό που πέρασες ήταν δύσκολο. Ο πόνος που ένιωσες μαζί μου πρέπει να ήταν βασανιστικός. Δεν μπορώ καν να το φανταστώ... Και θυμάμαι που μου είπες ότι ο μπαμπάς δεν μπορούσε να είναι εκεί όταν γεννήθηκα επειδή ταξίδευε για δουλειά, σωστά;''
''Ναι, ήταν δύσκολο. Ο θείος σου με πήγε στο νοσοκομείο και οι παππούδες σου πρόσεχαν τις αδερφές σου. Ήμουν τελείως μόνη. Ο μπαμπάς σου δεν ήρθε στο νοσοκομείο μέχρι την επόμενη μέρα" είπε αργά.
Τότε της είπα ότι είναι πολύ δυνατή που πέρασε κάτι τέτοιο μόνη της και συνέχισα λέγοντας '' Παρόλο που δεν χρειάζεται να περάσω όσα τράβηξες εσύ, είμαι και εγώ δυνατή. Ξέρει τι έγινε με το πρώτο. Ήσουν εκεί και με έβλεπες να κλαίω. Νιώθω απαίσια που με δικάζεις για την απόφασή μου. Δεν μπορείς να με κριτικάρεις για το τι θα επιλέξω να κάνω με το σώμα μου. Αυτό είναι ένα δικαίωμα που πάλεψαν να κερδίσουν γυναίκες της γενιάς σου. Σταμάτα να συγκρίνεις τη δική σου ζωή με τη δική μου. Δεν υπάρχει βραβείο για το πια μάνα υπέφερε περισσότερο. Δεν είναι διαγωνισμός!''
Πριν με διακόψει της είπα ''Μαμά, σε αγαπώ και μ' αρέσει να μιλάμε. Το γεγονός ότι αισθάνομαι ασφαλής να εκφράσω τα συναισθήματά μου μαζί σας αντί να φωνάξω ή να φύγω μιλάει από μόνο του. Αυτός είναι ο τύπος σχέσης που θέλω με τα παιδιά μου. Σε 20 χρόνια από τώρα δεν πρόκειται να νοιαστούν για το αν τα γέννησα φυσιολογικά, ούτε να με μισήσουν γι΄αυτό. Μπορεί να το κάνουν όμως αν κατακρίνω κάθε τους απόφαση. Θέλω το καλύτερο για τα μωρά μου, αλλά θέλω να πάρω και σωστές αποφάσεις για μένα. Δεν είμαι μάρτυρας. Είμαι μητέρα.''
Μετά από αυτό, μου ζήτησε συγγνώμη που με αναστάτωσε και μιλήσαμε για κάτι άλλο. Μπορεί να μην της άλλαξα γνώμη, αλλά γαλήνεψα που δεν κράτησα το στόμα μου κλειστό.
Πηγή: mamamia.com.au
