«Κρατούσα το χέρι της αδερφής μου όταν γέννησε»
«Μου φαίνεται περίεργο πια, αλλά κάποτε δεν ήθελα να κάνω παιδιά. Το έλεγα κιόλας σε όλους γιατί το πίστευα πραγματικά. Ώσπου γέννησε η αδερφή μου κι έγινα πρώτη φορά θεία. Με την αδερφή μου αγαπιόμαστε πολύ, οπότε δεν ήταν δύσκολο να νιώσω το παιδί της σαν δικό μου. Η μέρα που γεννήθηκε, όμως, ήταν εκείνη που άλλαξε και η κοσμοθεωρία μου. Βλέπετε, ήμουν δίπλα της, επειδή ο άντρας της έλειπε στο εξωτερικό και ένα ατύχημα δεν του επέτρεψε να επιστρέψει εγκαίρως για τον τοκετό. Έζησα το θαύμα μαζί της και από εκείνη τη στιγμή, αποφάσισα ότι θα το ζήσω κι εγώ μια μέρα και θα το απολαύσω στο φουλ. Έτσι και έγινε. Δύο φορές, μάλιστα!» – Ευριδίκη, 32 ετών
«Είδα στον σύντροφό μου έναν πολύ καλό πατέρα»
«Είχα μια δύσκολη παιδική ηλικία και αυτό με έκανε πολύ διστακτική όσον αφορά το να γίνω μια μέρα μαμά. Τι θα γινόταν, για παράδειγμα, εάν ήμουν κι εγώ το ίδιο τοξική με τη δική μου μητέρα; Όταν γνώρισα τον σύζυγό μου, του εξέφρασα ανοιχτα τις ανησυχίες μου και του ζήτησα να μη με πιέσει. Προς τιμήν του δεν το έκανε ποτέ, αν και ήξερα ότι θέλει να κάνει οικογένεια. Με τον καιρό, άρχισα να το σκέφτομαι κι εγώ. Απόφαση, όμως, το πήρα, όταν τον είδα να ασχολείται με τα παιδιά των φίλων μας. Έκανε σαν μικρό παιδί και τον λάτρευαν κυριολεκτικά. Ήξερα ότι δίπλα του, αποκλείεται να είμαι κακή μαμά…» – Μαρία, 29 ετών
«Το μωρό της κολλητής μου μού χάρισε το πιο ζεστό χαμόγελο που είχα δει ποτέ»
«Η στιγμή που αποφάσισα ότι θέλω να γίνω μάνα, πρέπει να ήταν όταν κράτησα μέσα στην αγκαλιά μου το μωρό της κολλητής μου. Μου χάρισε ένα τόσο λαμπερό χαμόγελο που όμοιό του δεν είχα ξαναδει ποτέ μου. Πριν παντρευτεί η κολλητή μου, ήμασταν και οι δύο κάθετες. Θα ζούσαμε τα νιάτα μας κι όπου μας βγάλει, λέγαμε. Τα παιδιά δεν ήταν στα κοντινά μας σχέδια. Πρώτη άλλαξε ρώτα εκείνη, αλλά εγώ ανένδοτη. Όταν είδα κι αυτήν και το μωρό να λάμπουν μαζί, όμως, κάτι μέσα μου σκίρτησε. Κι έτσι, έκανα τρία!» – Λαμπρινή, 44 ετών
«Είδα στο όνειρό μου τη μάνα μου και ένιωσα έτοιμη να ακολουθήσω τα χνάρια της»
«Όταν είσαι άνω των 25 και λες ότι δεν θέλεις δικά σου παιδιά, σε κοιτάζουν όλοι με απορία – και αποστροφή, ίσως. Έτσι ένιωθα, τουλάχιστον, εγώ. Ίσως επειδή στην οικογένειά μου είχαν όλοι από δύο παιδιά και πάνω. Το αστείο είναι ότι τώρα, που έχω κι εγώ δύο, δεν χάνουν ευκαιρία να μου θυμίζουν αυτά που έλεγα κάποτε. Δεν με πειράζει, βέβαια, γιατί ήμουν πολύ συνειδητοποιημένη και τότε και όταν άλλαξα γνώμη. Κάτι που έγινε λίγους μήνες αφότου χάσαμε τη μάνα μου. Την είδα μια μέρα στον ύπνο μου, να μας πηγαίνει, εμένα και τις αδερφές μου στην παιδική χαρά. Από την άλλη μέρα, στη θολούρα του ονείρου, άρχισα να βλέπω τον εαυτό μου στη θέση της. Ένιωσα έτοιμη να γίνω μαμά και δεν ξανακοίταξα πίσω μου.» – Άννα, 37 ετών
«Έμεινα έγκυος τυχαία και άλλαξαν όλα»
«Η στιγμή που άλλαξα γνώμη ήταν όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος. Μέχρι τότε ήμουν πολύ προσεκτική και δεν ήθελα με τίποτα να μπλέξω, όπως έλεγα, με παιδιά, οικογένειες, νοικοκυριά κ.ο.κ. Αλλά είχα μπει για πρώτη φορά σε μια σχέση μακροχρόνια που πήγαινε πολύ καλά. Κάπως έτσι, οι άμυνές μου χαλάρωσαν και ήρθε η είδηση της εγκυμοσύνης. Στην αρχή τρομοκρατήθηκα, αλλά όταν το σκέφτηκα καλύτερα και το συζήτησα με τον συντροφό μου, κατάλαβα ότι δεν ήταν κάτι που έπρεπε να φοβάμαι. Το μαγικό στην υπόθεση ήταν ότι μόλις άκουσα την καρδούλα του, ξέχασα και φόβους και όλα. Ανυπομονούσα πια να κρατήσω στην αγκαλιά μου το παιδάκι μου.» – Γαρυφαλλιά, 38 ετών
