Η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν 15 ετών από καρκίνο του πνεύμονα. Πατέρας δεν υπήρχε. Έτσι, λοιπόν, η αδερφή μου, που μόλις είχε ενηλικιωθεί, ανέλαβε να με μεγαλώσει. Κι ας ήταν παιδί η ίδια...
Το να μεγαλώνεις μια έφηβη είναι δύσκολη υπόθεση. Πόσο μάλλον όταν από τον ρόλο της αδερφής περνάς στον ρόλο της μητέρας.
Αυτό έκανε η αδελφή μου. Και δεν ήμουν καθόλου εύκολο παιδί. Ήμουν επαναστάτρια και δεν άκουγα κανέναν.Ήμουν θυμωμένη για μεγάλο χρονικό διάστημα που η μαμά μου είχε πεθάνει και ξεσπούσα πάνω της.
Μου πήρε πολύ καιρό να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς έκανε η αδελφή μου.
Η αδελφή μου εγκατέλειψε την ελευθερία της, το χρόνο της και την ενέργειά της που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει σε κάτι όπως το να πάει στο πανεπιστήμιο ή να είναι απλώς μια φυσιολογική 18χρονη, και αντ' αυτού έβαζε όλη της την προσπάθεια στο να με μεγαλώσει.
Προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μην αναλάβει το ρόλο της μητέρας μου, αλλά αντίθετα να τον μετατρέψει σε κάτι δικό της. Ήταν η αδελφή-μαμά μου.
Μετά από λίγο καιρό, σταμάτησα να είμαι τόσο θυμωμένη και στη συνέχεια αποδέχτηκα ότι η αδελφή μου έκανε ό,τι μπορούσε για μένα. Με τάιζε, μου κρατούσε μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου, φρόντιζε να τα πάω καλά στο σχολείο και εξακολουθούσε να μου δίνει μεγάλη ελευθερία. Και φυσικά, τσακωνόμασταν, μερικές φορές πιο συχνά από ότι θα ήθελα. Αλλά έβλεπα πόσο προσπαθούσε. Και γι' αυτό υα της είμαι πάντα ευγνώμων.
Είναι μεγάλη ευλογία να έχεις αδέρφια.
Στη δική μου περίπτωση η αδερφή μου ήταν το καλύτερο δώρο που μπορούσαν να μου κάνουν οι γονείς μου. Με αγάπησε και με φρόντισε σαν μάνα και χάρη σε εκείνη έγινα η γυναίκα που είμαι σήμερα. Είναι ο φύλακας άγγελός μου.
Ελεύθερη μετάφραση από theodysseyonline.com
