Πέρασα επιλόχειο κατάθλιψη και ένιωθα ανίκανη να φροντίσω το παιδί μου

Πέρασα επιλόχειο κατάθλιψη και ένιωθα ανίκανη να φροντίσω το παιδί μου

Από μικρές ακούμε για το μητρικό ένστικτο που πρέπει να έχουν όλες οι γυναίκες ή για την περίοδο μετά τη γέννα που είναι μία από τις πιο ευτυχισμένες της ζωής μας. Ωστόσο, πρόκειται για την μισή αλήθεια. Ο πρώτος καιρός με το μωρό στο σπίτι περιλαμβάνει αϋπνία, κούραση, πόνο, απογοήτευση, ενώ πάντα καραδοκεί και η επιλόχειος κατάθλιψη, από την οποία νοσούν 1 στις 9 λεχώνες.

Μία μητέρα που πάλεψε με το «τέρας» της επιλόχειου κατάθλιψης μοιράζεται τις σκέψεις και τα συναισθήματά της, συμβουλεύοντας τις μαμάδες που βιώνουν κάτι αντίστοιχο να μην ντρέπονται και να μην τα βάζουν με τον εαυτό τους, αλλά να ζητήσουν βοήθεια. 

«Όταν η Emily ήρθε στον κόσμο και την κράτησα στην αγκαλιά μου, ένιωσα μουδιασμένη. Αναρωτήθηκα γιατί δεν ένιωσα τον δεσμό μητέρας - μωρού για τον οποίο μου μιλούσαν όλοι. Πού είχε κρυφτεί το μητρικό μου ένστικτο; Γιατί ένιωθα μακριά όχι μόνο από το μωρό μου αλλά κι από τον εαυτό μου;

Στην αρχή παρηγορήθηκα με τη σκέψη πως έφταιγαν οι ορμόνες, σκεπτόμενη πως σε λίγες εβδομάδες θα έπλεα σε πελάγη ευτυχίας όπως έπρεπε - όπως μου είχαν πει ότι πρέπει. Όσο περνούσαν οι εβδομάδες, όμως, τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν. Αντίθετα, έγιναν χειρότερα. 

Έκλαιγα συνέχεια, ένιωθα ζαλισμένη και δεν είχα καμία σύνδεση με το μωρό μου. Ωστόσο, υποκρινόμουν τέλεια: φρόντιζα το μωρό, καθάριζα το σπίτι, έβλεπα φίλους και ζούσα με την πεποίθηση πως αν προσποιούμαι ότι είμαι καλά, στο τέλος θα νιώσω καλά. Το μόνο που ένιωσα, όμως, ήταν πως είμαι μια ανίκανη και άχρηστη μητέρα. 

Περίπου τρεις μήνες αργότερα, η αίσθηση της αποτυχίας έγινε συντριπτική αλλά δεν έλεγα τίποτα στην οικογένειά μου ή στους φίλους μου. Ποια γυναίκα γεννιέται χωρίς μητρικό ένστικτο; Ποια μάνα νιώθει ότι το μωρό της είναι ένας ξένος; Ντρεπόμουν πολύ για τον εαυτό μου. Ήμουν συνέχεια εξαντλημένη και απελπισμένη. Το μόνο που ήθελα ήταν να σταματήσουν όλα: ο πόνος, η θλίψη, το κενό, η αίσθηση της αποτυχίας, η απογοήτευση, όλα!

Ένα βράδυ, στάθηκα στην πόρτα του παιδικού δωματίου, κοίταξα την μικρή μου Emily κι αντί να χαμογελάσω από ευτυχία ξέσπασα σε λυγμούς. Βαθιά μέσα μου ήξερα πως θα έδινα ακόμα και τη ζωή μου για να την προστατέψω, αλλά εκείνη την στιγμή φοβόμουν να την πλησιάσω μήπως την βλάψω με την ανικανότητά μου. 

Το επόμενο πρωί, όταν ξύπνησε ο άντρας μου, λύγισα και του τα είπα όλα. Ζήτησα βοήθεια. Επισκεφθήκαμε άμεσα έναν σύμβουλο ψυχικής υγείας, ο οποίος με ενημέρωσε ότι δεν είμαι η μόνη που νιώθει έτσι. Μία στις 9 γυναίκες περνάνε επιλόχειο κατάθλιψη μετά τον τοκετό και δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο πρέπει να ντρέπομαι.

Τα επόμενα χρόνια έκανα θεραπεία και βοηθήθηκα πολύ. Συνδέθηκα με την κόρη μου, ένιωσα αυτό το μαγικό συναίσθημα της μητρότητας και άρχισα να απολαμβάνω τις στιγμές μαζί της. Σήμερα, 15 χρόνια μετά, η Emily κι εγώ έχουμε μια πολύ στενή και όμορφη σχέση. Είναι το παν για μένα. Είναι το φως μου, ολόκληρος ο κόσμος μου! Και η σκέψη ότι δεν θα τα είχα ζήσει όλα αυτά αν δεν είχα ζητήσει βοήθεια, με στοιχειώνει μέχρι σήμερα».

Πηγή: kidspot.com

v