Είναι οι νύχτες που το σπίτι ανασαίνει μαζί με το μωρό σου, κι εσύ, ξαγρυπνισμένη, νιώθεις το βάρος της ευθύνης και την ελαφρότητα της αγάπης να σε τυλίγουν ταυτόχρονα. Είναι οι στιγμές που αναζητάς έναν ώμο, κάποιον να μοιραστείς το θαύμα και την κούραση, μα βρίσκεσαι μόνη, χαμένη στις σκέψεις σου, αφήνοντας ένα δάκρυ να κυλήσει σιωπηλά.
Η μοναξιά στη μητρότητα δεν είναι αποτυχία, δεν είναι αδυναμία. Είναι ο απόηχος όλων όσων κρατάς μέσα σου, μια στιγμή παύσης πριν ξανασηκωθείς, πριν χαμογελάσεις στο παιδί σου με εκείνο το χαμόγελο που κρύβει μέσα του θάρρος και αφοσίωση. Μπορεί να νιώθεις μόνη, αλλά δεν είσαι η μόνη. Εκεί έξω, άλλες μητέρες κοιτάζουν κι αυτές το σκοτάδι της νύχτας, ψιθυρίζοντας σιωπηλές προσευχές, αναζητώντας μια στιγμή κατανόησης.
Θα περάσει. Όπως το φεγγάρι γεμίζει και αδειάζει, όπως οι νύχτες υποχωρούν στο φως της αυγής, όπως το μωρό σου, που τώρα χωράει στην αγκαλιά σου, μια μέρα θα τρέχει ελεύθερο και γελαστό. Και μαζί του θα ελευθερωθείς κι εσύ. Η μητρότητα είναι κύκλος, μια αέναη εναλλαγή στιγμών που έρχονται και φεύγουν. Το κενό που νιώθεις τώρα θα γεμίσει με ήχους, με φωνές, με γέλια, με μικρά χεράκια που θα σε αναζητούν σαν άγκυρα ασφάλειας.
Κράτα γερά. Μίλα, μοιράσου, ψιθύρισε την αλήθεια σου σε κάποιον που θα ακούσει. Δεν είσαι μόνη. Δεν χρειάζεται να είσαι τέλεια, να έχεις όλες τις απαντήσεις, να αντέχεις τα πάντα χωρίς ανάσα. Είσαι αρκετή, ακριβώς όπως είσαι. Και ακόμα κι αν η μοναξιά σήμερα βαραίνει στους ώμους σου, θυμήσου: θα περάσει. Όπως όλα. Και στο τέλος, θα κοιτάς πίσω και θα δεις πως ήσουν πολύ πιο δυνατή απ’ όσο νόμιζες.
