Στη συζήτηση που κάναμε με το λαμπερό αυτό ζευγάρι απευθύνθηκα πρώτα στον Χάρη Χριστόπουλο. Όχι από αγένεια απέναντι στην Ανίτα, αλλά γιατί ήταν εκείνος που την απόφαση να κάνει παιδιά την πήρε σε μεγαλύτερη ηλικία από τον μέσο όρο.
Χ.Χ. Εγώ δεν είχα σκεφτεί ποτέ να κάνω παιδιά. Βλέποντας την κοινωνία και όλα αυτά τα άσχημα πράγματα που συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο, είχα μια άρνηση. Η εικόνα που είχα στο μυαλό μου δεν ήταν ειδυλλιακή. Μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας, το οποίο είδα να μεταμορφώνεται σε έναν τόπο βρωμιάς, εγκληματικότητας, εχθρικότητας, μια πόλη μη φιλική για τα παιδιά.
-Μέχρι που γνωρίσατε την Ανίτα…
Χ.Χ. Ακριβώς! Ευτυχώς που υπάρχουν οι γυναίκες... Γιατί πραγματικά η μητρότητα είναι έμφυτη στις γυναίκες... Πατρότητα δεν υπάρχει, είναι επίκτητη, με την έννοια ότι, το ότι είσαι γονιός το νιώθεις με τον καιρό. Ήμασταν αρκετά χρόνια με την Ανίτα όταν μου το έθεσε αποφασιστικά: ή θα κάνουμε οικογένεια ή θα χωρίσουν οι δρόμοι μας. Αφού πρώτα τρόμαξα, μετά αποδέχτηκα την πρόκληση -όχι με το ζόρι φυσικά- και τελικά, τώρα φτάσαμε να έχουμε τρία παιδιά. Και ας μη γελιόμαστε: δεν υπάρχει ομορφότερο πράγμα στον κόσμο.
-Δεν είναι ότι είχε έρθει η κατάλληλη ώρα. Είστε εσείς προσωπικά που κάνατε τον Χάρη να προχωρήσει…
Α.Μ. Ναι, έτσι μου λέει. Καθημερινά με ευχαριστεί που του άλλαξα γνώμη. Αν δεν το ζήσει κάποιος αυτό, έχει χάσει ένα τεράστιο θαύμα.
Χ.Χ. Ημουν ένας κουτός άνθρωπος πριν. Τώρα καταλαβαίνω τι έχανα. Αλλά ευτυχώς πρόλαβα. Πρόλαβα να πλημμυρίσω από συναισθήματα. Τα παιδιά με μαθαίνουν να αγαπάω. Δεν ήξερα να αγαπάω. Όπως δεν ξέρουν οι περισσότεροι άνθρωποι.
Α.Μ. Τα παιδιά μας είναι πέντε και τριών ετών και το τελευταίο μας έξι μηνών. Ο Χάρης λέει ότι θέλει και άλλο ένα και ίσως και πέμπτο. Δεν ξέρω αν θα αντέξω. Προς το παρόν λέω όχι, αλλά και μετά το πρώτο είπα «στοπ». Σήμερα είμαστε όμως πέντε στην οικογένεια.
Χ.Χ. Είναι τέτοια η χαρά που παίρνω... Τώρα βέβαια, μπορεί να είμαι ιδιάζουσα περίπτωση. Σχεδίασα τη ζωή μου έτσι ώστε να έχω ελεύθερο χρόνο και να απολαύσω τα μικρά μου. Γιατί τα παιδιά θέλουν μόνο αγάπη. Και η Ανίτα, ευτυχώς, έχει τη δική της εταιρεία, την anitabrand.com και τα παίρνει μαζί της όταν δουλεύει.
-Και οι δύο είστε υπέρ των πολλών παιδιών, λοιπόν. Το οικονομικό ζήτημα σας προβλημάτισε καθόλου;
Χ.Χ. Η Ανίτα έχει τέτοιες ανησυχίες, εγώ πάλι πιστεύω ότι τα παιδιά δεν χρειάζονται χρήματα. Το μόνο που χρειάζονται είναι αγάπη.
-Χρειάζονται και χρήματα και είναι και ο λόγος που πάρα πολλοί άνθρωποι δεν κάνουν παιδιά ή μένουν στο ένα…
Α.Μ. Μα τότε πώς γίνεται οι ασθενέστεροι οικονομικά άνθρωποι να κάνουν περισσότερα παιδιά από τους πιο εύπορους;
-Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή. Ας ξεκινήσουμε με το ότι δεν τους παρέχουν αυτά που τους παρέχετε εσείς…
Χ.Χ. Ολη μου τη ζωή είμαι θαυμαστής των παιδιών που κατάγονται από πάμφτωχες οικογένειες και έλαμψαν στη ζωή με στερήσεις, με δουλειά και σπουδές ταυτόχρονα. Εγιναν εξαιρετικοί άνθρωποι, πήραν παιδεία και τα κατάφεραν.
Σίγουρα είναι η μειονότητα, αλλά συναντάω βιοπαλαιστές, που έχουν κάνει τέσσερα και πέντε παιδιά, πριν από 20-30 χρόνια και σήμερα τους ακούω να λένε «η κόρη μου τελειώνει την Ιατρική, ο γιος μου τελειώνει ηλεκτρονικός» κ.λπ. και ρωτάω «μα πώς τα καταφέρατε;» Και η απάντηση πάντα είναι «με πολλές θυσίες, αλλά πολλή αγάπη». Και αυτό με συγκινεί αφάνταστα. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, σε σχέση με μας που ανήκουμε στη μεσαία τάξη, το τολμούν.
-Πέραν του οικονομικού είναι οι αντιλήψεις που έχουν αλλάξει…
Χ.Χ. Και τώρα μου δίνετε μια πάσα και ερχόμαστε στο Δημογραφικό. Το να κάνει κάποιος ένα παιδί ή ακόμα και δύο δεν λύνει το πρόβλημα. Στην πραγματικότητα αντικαθιστούν τους δύο γονείς που θα φύγουν από τη ζωή κάποια στιγμή. Πρέπει να γεννιούνται πολλά παιδιά.
-Γεννιούνται όλο και λιγότερα όμως. Πολλοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι οι μετανάστες θα συμβάλουν στη λύση του προβλήματος. Πώς το ακούτε αυτό;
Χ.Χ. Δεν μου αρέσει η ιδέα, γιατί έχουμε διαφορετική κουλτούρα και θρησκεία, αλλά αυτό θα γίνει. Αυτή είναι η μοναδική λύση αυτή τη στιγμή. Διάβασα κάπου ότι το 2132 θα γεννηθεί το τελευταίο Ελληνόπουλο. Με έπιασε πανικός. Εχω κάνει συζητήσεις με πολιτικούς της πρώτης γραμμής και σκέφτομαι σοβαρά να πολιτευτώ μόνο και μόνο για να προσπαθήσω να συμβάλω στη λύση του Δημογραφικού.
Θα προσπαθήσω με νύχια και με δόντια γειτονιές και να φωνάξω «κάντε παιδιά»!
Το κράτος είναι τόσο αδιάφορο στο πιο σημαντικό πράγμα, στο να διαιωνίσει τη φυλή και το είδος και ουσιαστικά να έχει πολίτες. Το κίνητρο είναι καταρχάς οικονομικό, δεν το αρνούμαι. Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι όπως παλιά. Τώρα θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους, δεν θέλουν μόνο να δουλεύουν Απορώ γιατί το κράτος θα αφήσει να συμβεί αυτό το έγκλημα.
Στην Ουγγαρία, μια χώρα η οποία μέχρι χθες ήταν υποανάπτυκτη και βρισκόταν υπό άλλο καθεστώς, οι γονείς λαμβάνουν 300 ευρώ για κάθε παιδί, μηνιαίως, μέχρι τα 18 του χρόνια. Η πρόταση που έχω κάνει ήδη στους πολιτικούς που γνωρίζω είναι να δώσουν τουλάχιστον αυτό το ποσόν, να αναλάβουν την τροφή και τα ρούχα κάθε παιδιού.
Τους είπα ότι δεν χρειάζεται να βγάλουν λεφτά από τον «κουμπαρά» τους. Ας μειώσουν τη φορολογία των γονιών.
-Έχει έρθει η ώρα που είπατε «κουράστηκα, μακάρι να μην είχα κάνει τρία παιδιά»;
Α.Μ. Ναι, έχουν έρθει τέτοιες στιγμές αρκετές φορές. Αλλά, ευτυχώς, έχει έρθει και η μητέρα μου από τη Γερμανία και μας βοηθάει πάρα πολύ. Γι' αυτό και ο Χάρης επιμένει και για τέταρτο. Θα ήθελε και ένα κορίτσι.
-Αποκτήσατε παιδιά σε μεγάλη ηλικία σχετικά… Τελικά υπάρχει σωστή ηλικία;
Χ.Χ. Είχα μια μυθιστορηματική ζωή. Πολύ πλούσια και πολύ γενναιόδωρη, με ατελείωτες χαρές και εμπειρίες. Αλλά δεν συγκρίνεται με τίποτα το γέλιο και η αγκαλιά ενός παιδιού.
Υπάρχει η άποψη ότι πρέπει να κάνεις παιδιά νέος για να έχεις δυνάμεις, για να τα δεις να σπουδάζουν, αλλά νομίζω ότι δεν έχει καμία σημασία. Αλλωστε, σκεφτείτε ότι η καριέρα του άντρα σταθεροποιείται από τα 40-45 και μετά. Τότε αρχίζει να γίνεται δημιουργικός και μπορεί να ξεκινήσει να συσσωρεύει πλούτο.
Α.Μ. Πάντως κι εγώ πριν από τα 35 δεν θα έπαιρνα την απόφαση. Κι εγώ χόρτασα τη ζωή μου και μετά ήθελα να κάνω το επόμενο βήμα. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Βλέπετε ότι ακόμη και γυναίκες άνω των 50 γίνονται μητέρες. Και είναι παγκόσμιο το φαινόμενο.
