«Eνα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε; Και ένα στην κοιλιά; Πω, πω, καλέ, να σας ζήσουν». Αυτή ήταν η έκφραση της έκπληξης μιας κυρίας, όταν, πριν από πολλά χρόνια, είδε τη γυναίκα μου να βγαίνει από ένα Suzuki Wagon R και κατόπιν το ένα παιδί μετά το άλλο, ούσα και έγκυος στο έκτο και τελευταίο.
Παντρευτήκαμε με τη γυναίκα μου ξέροντας ότι και στους δύο αρέσουν τα παιδιά. Όταν ήρθε το πρώτο, καταλάβαμε ότι η αγάπη δυνάμωσε μεταξύ μας, όσο άνοιξε προς έναν ακόμη άνθρωπο, το πρώτο μας παιδί. Ερχόμενα σιγά σιγά και τα επόμενα, αισθανόμασταν ότι όλο και περισσότερο γέμιζε ο χρόνος μας και η ζωή μας με κάτι πολύ ωραίο, την παρουσία ανθρώπων γύρω μας, που μας αγαπούσαν και τους αγαπούσαμε.
Ζώντας τα πρώτα χρόνια του γάμου μας στην Αμερική και κάνοντας εκεί τα δύο πρώτα μας παιδιά, αντιμετωπίσαμε κάποιες μικρές δυσκολίες, οι οποίες όμως δεν μας κατέβαλαν. Η γυναίκα μου, δασκάλα δημοτικού σχολείου, μετά το δεύτερο παιδί σταμάτησε να δουλεύει. Βλέποντάς την όμως στο σπίτι, μου έδινε την εντύπωση ότι σχεδίαζε και οργάνωνε σιγά σιγά και με μεράκι τις τάξεις του δημοτικού σχολείου μέσα στο σπίτι μας, ασχολούμενη με τα παιδιά -διαβάζοντάς τα, παίζοντας δημιουργικά παιχνίδια και πηγαίνοντάς τα βόλτες στην εξοχή και στη βιβλιοθήκη της γειτονιάς, από την προσχολική ακόμα ηλικία, μαθαίνοντάς τους μέσα από βιβλία και επιμορφωτικές βιντεοταινίες τον κόσμο και τη φύση.
Όταν έρχονταν και τα υπόλοιπα, ποτέ δεν σκεφτήκαμε να κάνουμε άμβλωση. Κάποιες φορές, λόγω της εγγύτητας της ηλικίας των παιδιών, υπήρχαν περίοδοι που η κούραση ήταν μεγάλη. Ο ύπνος λίγος, οι παιδικές φωνές πολλές, αλλά και η διασκέδαση της πολυκοσμίας μέσα στην οικογένεια, μεγάλη. Η ανάγκη να μεγαλώσουμε τα παιδιά όσο το δυνατόν πιο φυσικά και πιο χαρούμενα μάς έκανε να δούμε κάποια πράγματα. Διαθέταμε ώρες εκτός σπιτιού για παιχνίδι, βόλτες, αθλοπαιδιές. Είχαμε συμφωνήσει όλοι από το Δημοτικό, να μην πάρουμε έξυπνα κινητά σε κανένα παιδί μέχρι να μπουν στο Πανεπιστήμιο.
Επίσης, βγάλαμε την τηλεόραση από το σπίτι, για να μην έχουμε διαφωνίες στην επιλογή του προγράμματος που ήθελε το καθένα και για να μένει χρόνος για σχολικό διάβασμα, δραστηριότητες και συζήτηση το βράδυ όλης της οικογένειας για ανταλλαγή απόψεων, ενημέρωση καθημερινής δράσης και ονειροπόλησης. Αυτό το τελευταίο ήταν το αγαπημένο μας. Έλεγε ο καθένας το όνειρό του για τις επόμενες μέρες, τον επόμενο χρόνο, για τις διακοπές, για τη δουλειά και τα επαγγέλματα και για τη ζωή τους μετά από χρόνια.
Το γεγονός ότι δεν είχαμε οικονομικές δυσκολίες συντέλεσε κατά πολύ στο να μην είναι υποχρεωμένη να δουλεύει η γυναίκα μου και να μπορεί να ασχοληθεί με το σπίτι και τα παιδιά, πράγμα που έκανε με όλη της την καρδιά, χωρίς καμιά ψυχολογική πίεση, παρόλη τη σωματική κόπωση. Τα παιδαγωγικά που σπούδασε τη βοήθησαν μέσα στην οικογένεια, έτσι που τα απογεύματα, νόμιζα ότι είχαμε στο σπίτι σχολείο- φροντιστήριο. Διάβαζε το ένα παιδί μετά το άλλο μέχρι και την τρίτη γυμνασίου.
Όπως το αισθανόμουν τότε και περισσότερο τώρα, βλέποντας και τον τρόπο που μεγαλώνουν τα μικρά παιδιά κυρίως στις πόλεις, αισθάνομαι ότι μέσα στη μεγάλη οικογένεια, με τον αγώνα και τις αγωνίες της αλλά και με την προσπάθεια όλων να κρατήσουμε μια ζεστή ατμόσφαιρα κάνοντας αρκετές μικροθυσίες ο καθένας από την πλευρά του, ο κυματισμός της αγάπης απλωνόταν σιγά σιγά, με τα χρόνια, σε όλο και μεγαλύτερο εύρος ανθρώπων και τόπων. Αυτό μάς έδινε τη δύναμη και τη χαρά να συνεχίσουμε τον αγώνα μας ο ένας για τον άλλον και οι δυο μας για τα παιδιά μας, καθώς και για τους ανθρώπους που είχαμε γύρω μας, στο ευρύτερο οικογενειακό αλλά και στο εργασιακό περιβάλλον.
Πολλοί με συγχαίρουν που έδωσε η οικογένειά μας τέσσερις φαντάρους στην πατρίδα μας και έξι παιδιά στην Ελλάδα και μας συγχαίρουν που βοηθάμε στη λύση του Δημογραφικού προβλήματος. Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν προχωρήσαμε στη δημιουργία της οικογένειάς μας έχοντας τη λύση του Δημογραφικού ως στόχο. Αυτό είναι ένα παρεπόμενο, ένα πολύ σημαντικό παρεπόμενο, της δημιουργίας της οικογένειας κάθε ανθρώπου και της χαράς που έρχεται μέσα από την οικογένεια, με τη θυσιαστική αγάπη όλων, που είναι εξαιρετικά ανταποδοτική. Εξάλλου, η παράδοση και η πίστη μας, βάσει των οποίων προσπαθήσαμε να στήσουμε το σπιτικό μας και να αναθρέψουμε τα παιδιά μας, βοηθάει σ’ αυτό.
Τώρα έχουμε τέσσερις απόφοιτους (οδοντιατρικής, φυσικού, βιολογικού, παιδαγωγικού) και δύο φοιτητές (ψυχολογίας και παιδαγωγικού).
