H ιστορία μου ως μητέρα δεν ξεκινάει τη μέρα που κράτησα στην αγκαλιά μου το πρώτο μου κορίτσι. Ξεκινάει σχεδόν μια δεκαετία νωρίτερα, όταν πάλευα με όλη μου την ψυχή να γίνω μητέρα. Σχεδόν δέκα χρόνια προσπαθούσα να αποκτήσω παιδί μέσα από εξωσωματικές γονιμοποιήσεις. Κάθε φορά ήλπιζα, κάθε φορά προσευχόμουν, κάθε φορά κρατιόμουν από το όνειρο. Και κάθε φορά που αποτύχαινε, «έσπαγα» λίγο παραπάνω μέσα μου. Ήταν ένας αγώνας σωματικός, ψυχικός, οικονομικός, ένας αγώνας που πολλές φορές με έφτασε στα όριά μου.
Κι όμως, εκεί που είχα σχεδόν αποδεχθεί ότι ίσως δεν θα ζήσω ποτέ τη μητρότητα, η ζωή αποφάσισε να μου χαρίσει το μεγαλύτερο θαύμα. Οι κόρες μου ήρθαν στον κόσμο με τον πιο φυσιολογικό τρόπο, λες και ήθελαν να μου θυμίσουν ότι η ζωή έχει τον δικό της ρυθμό, τις δικές της απαντήσεις, τα δικά της δώρα. Και από εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ότι όλα γίνονται την ώρα που πρέπει.
Το να μεγαλώνεις τέσσερα κορίτσια δεν είναι εύκολο. Είναι μια διαδρομή γεμάτη δυσκολίες, ξενύχτια, άγχη, στιγμές που λυγίζεις, αλλά δεν σπας. Κάθε μάχη που έδινα ως μητέρα, κάθε κούραση, κάθε αγωνία, έμοιαζε στα μάτια μου μικρή μπροστά στο θαύμα ότι τα έχω στη ζωή μου. Γιατί ποτέ δεν ξέχασα τον δρόμο που προηγήθηκε. Ποτέ δεν ξέχασα ότι για δέκα χρόνια πάλευα για μια αγκαλιά, για ένα «μαμά».
Και σήμερα, όταν τις βλέπω να παλεύουν κι εκείνες με τη σειρά τους, να δίνουν τον δικό τους αγώνα, να πετυχαίνουν, νιώθω μια δικαίωση που δεν συγκρίνεται με τίποτα. Δύο από τις κόρες μου κατάφεραν κάτι που ακόμα και τώρα δυσκολεύομαι να το πω χωρίς να βουρκώσω: πήραν αθλητικές υποτροφίες σε αμερικανικά πανεπιστήμια. Ένας στόχος που χτίστηκε με κόπο, ιδρώτα, επιμονή, πειθαρχία. Ένας στόχος που απέδειξε ότι η δύναμη που κουβαλάμε μέσα μας μπορεί να μετακινήσει βουνά.
Η περηφάνια μου είναι απέραντη, όχι μόνο για τις υποτροφίες αλλά και για τον χαρακτήρα, την προσπάθεια, την επιμονή και την ψυχή τους. Γιατί κάθε παιδί είναι ένας ολόκληρος κόσμος και εγώ έχω την ευλογία να βλέπω τέσσερις κόσμους να ανθίζουν μπροστά μου.
Αυτό είναι το δώρο και το βάρος της μητρότητας. Από τη μία, η ανείπωτη χαρά και το φως· από την άλλη, η ατελείωτη ευθύνη, η αγωνία, η κούραση. Δεν είναι όλα ρόδινα. Υπάρχουν στιγμές εξάντλησης, δυσκολίες οικονομικές και πρακτικές, στιγμές που ένιωσα πως δεν αρκώ. Αλλά πάντα, μα πάντα, η αγάπη ήταν πιο δυνατή. Η αγάπη είναι το καύσιμο που σε κρατά όρθια όταν όλα γύρω σου δείχνουν να σε λυγίζουν.
Τα δώρα που παίρνω είναι αμέτρητα. Αγάπη χωρίς όρια, που δεν περιγράφεται με λέξεις. Τέσσερις ψυχές που ανθίζουν με τον δικό τους τρόπο, χαρίζοντάς σου τέσσερις διαφορετικούς κόσμους. Η χαρά να ζεις τις επιτυχίες τους σαν να είναι δικές σου. Αγκαλιές που γίνονται καταφύγιο, φως, ζωή. Περηφάνια να βλέπεις τα όνειρά τους να γίνονται πραγματικότητα. Και βέβαια, τη δύναμη να συνεχίζεις, ακόμα και όταν δεν αντέχεις άλλο.
Γιατί μαζί με τα δώρα υπάρχουν και οι δυσκολίες. Πάμπολλες και αυτές. Ατελείωτη κούραση και ελάχιστος χρόνος για σένα, οικονομικά και πρακτικά εμπόδια, που πολλαπλασιάζονται με τέσσερα παιδιά, αγωνία για το μέλλον τους, για το αν θα καταφέρεις να τα προετοιμάσεις σωστά για τη ζωή, το βάρος της ευθύνης να μοιράζεσαι σε τέσσερα, ενώ ξέρεις πως δεν μπορείς να είσαι παντού.
Και η σιωπηλή μάχη να μεγαλώσεις τελικά τέσσερις γυναίκες με αξίες, δύναμη και πίστη στον εαυτό τους. Ε, δεν το λες κι εύκολο!
Σήμερα, όμως, όταν με ρωτάνε αν θα το ξαναέκανα όλο από την αρχή, η απάντηση είναι μία: χίλιες φορές ναι! Γιατί κάθε κόρη είναι κι ένας ήλιος. Και όταν έχεις τέσσερις, η ζωή σου δεν μπορεί παρά να είναι πλημμυρισμένη από φως.
