Το να δημιουργείς μια μεγάλη οικογένεια, παρά τις όποιες δυσκολίες, είναι υπέροχο. Δεν βαριέσαι ποτέ. Σε ένα σπίτι με πολλά παιδιά πάντα κάτι γίνεται. Η διάδραση είναι διαρκής και φυσικά ωφέλιμη.
Σαφώς, βέβαια, το βασικό κίνητρο του να επιλέξεις να κάνεις μεγάλη οικογένεια είναι η αγάπη για τα ίδια τα παιδιά. Η απόκτηση παιδιών δεν πρέπει να έχει εγωιστικό κίνητρο -όσο αυτό είναι δυνατόν.
Η επιθυμία αυτή ήταν πιο έντονη στον σύζυγό μου Δημήτρη, γιατί είναι ένας άνθρωπος χαρούμενος, εξωστρεφής και πολύ δοτικός. Μεγάλωσε σε μια τετραμελή οικογένεια, ένιωθε όμως πάντα την ανάγκη να έχει περισσότερα αδέλφια.
Εγώ, από την πλευρά μου, είμαι παιδί πολύτεκνης οικογένειας (4 παιδιά), οπότε η εικόνα μιας μεγάλης οικογένειας μου ήταν γνώριμη -με τα θετικά της αλλά και τις δυσκολίες της. Για μένα βασικό κίνητρο απόκτησης περισσότερων παιδιών ήταν τα οφέλη που θα αποκόμιζαν τα ίδια τα παιδιά από τις μεταξύ τους σχέσεις.
Με τον Δημήτρη γνωριστήκαμε το 2002 και τέσσερα χρόνια μετά αποφασίσαμε να ενώσουμε τις ζωές μας με τα ιερά δεσμά του γάμου. Αφού η σχέση μας αποδείχτηκε υγιής και ανέπτυξε γερές και βαθιές ρίζες, το 2009 φέραμε στον κόσμο το πρώτο μας παιδί -και τον μοναχογιό μας- τον Γιώργο. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη, το σπιτικό μας γέμισε νέες μυρωδιές, γέλια, κλάματα, πάρτι, ξενύχτια, αγωνίες και μια χαρά που δεν μπαίνει σε λόγια. Για το δεύτερο παιδάκι μας, δεν περιμέναμε πολύ. Ένα χρόνο αργότερα στη ζωή μας μπήκε αποφασιστικά και η Ευαγγελία. Δυο μωρά στο σπίτι, ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι, έφεραν ακόμη περισσότερη ευτυχία, φωνές, τρέξιμο, ζωή!
Από την αρχή λέγαμε με τον Δημήτρη ότι θα κάνουμε περισσότερα από τέσσερα παιδιά. Εκείνος, μεταξύ αστείου και σοβαρού, μου έλεγε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε λιγότερα από επτά, αλλά απλώς τον κοιτούσα… λοξά και ξεσπούσαμε σε γέλια. Τα πολλά παιδιά είναι ευλογία, αλλά επτά; Ε, όχι. Το θέλαμε, αλλά δεν μπορούσαμε. Καταλήγαμε λοιπόν στις συζητήσεις στο νούμερο τρία, «οπωσδήποτε τρία και βλέπουμε...».
Εγώ είμαι νομικός και εργάζομαι στον δημόσιο τομέα και ο Δημήτρης είναι μαθηματικός. Από τότε που αποκτήσαμε παιδιά δουλεύαμε και οι δύο πολύ, ο σύντροφός μου ακόμη περισσότερο και σκληρά, γιατί κάθε χρονιά διοριζόταν σε άλλο μέρος της Ελλάδας. Κανένα σ/κ όμως δεν έμεινε μακριά μας. Έπαιρνε πλοία, αεροπλάνα, λεωφορεία, ό,τι χρειαζόταν για να βρεθεί στη ζεστασιά του σπιτικού μας. Όταν μάλιστα τα μέρη όπου δούλευε ήταν σχετικά κοντά, στην Αίγινα για παράδειγμα, μπορεί να ερχόταν τρεις και τέσσερις φορές την εβδομάδα στην Αθήνα -αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Με το που τελείωνε το μάθημα στην τάξη, έπαιρνε τα τοπικά Μέσα για να φτάσει στο λιμάνι, έμπαινε στο καράβι και έφτανε το απόγευμα για να χαρεί εμένα και τα παιδιά μας έστω για λίγες ώρες. Και το άλλο πρωί, ξυπνούσε αξημέρωτα και γυρνούσε πίσω. Ποτέ δεν παραπονέθηκε ότι κουράστηκε. Η χαρά που του έδιναν τα παιδιά εξαφάνιζε κάθε αρνητικό παράγοντα.
Και δεν ήταν μόνο η δική του χαρά. Είναι πολύ σημαντικό οι γονείς να έχουν σταθερή και έντονη παρουσία στη ζωή των παιδιών τους. Δεν τα αποκτήσαμε για να μη μας βλέπουν και να λέμε ότι θυσιαζόμαστε για να τα μεγαλώσουμε και να μην τους λείπει τίποτα.
Λίγο πριν ο Γιώργος και η Ευαγγελία μπουν στην προεφηβεία, η συζήτηση για το τρίτο παιδί που τόσο είχαμε ονειρευτεί, άρχισε εκ νέου. Δεν θα πούμε ότι δεν ήμασταν κουρασμένοι, δεν ήμασταν καν πολύ νέοι, είχαμε περάσει τα 40 μας χρόνια, αλλά το θέμα ερχόταν συνεχώς στις κουβέντες μας. Μία λέγαμε ότι θα προχωρήσουμε, μία ότι θα το ξανασκεφτούμε, μέχρι που ένα πρωί διαπίστωσα ότι είμαι έγκυος. Πολλοί από το περιβάλλον μας σχολίασαν αρνητικά το ότι θέλαμε να αρχίσουμε από το μηδέν. Κι ο καθένας είχε έναν σοβαρό λόγο για να επιχειρηματολογήσει. Εμείς όμως το είχαμε αποφασίσει. Θα βάζαμε όλες μας τις δυνάμεις για να φέρουμε στη ζωή άλλο ένα γερό παιδί. Οπερ και εγένετο. Το 2019 γεννήθηκε το κοριτσάκι μας, το οποίο ονομάσαμε -πώς αλλιώς;- Ζωή.
Η έλευσή της δημιούργησε μια νέα δυναμική στην οικογένειά μας. Τα άλλα μου παιδιά δεν ζήλεψαν, όπως μας είχαν προειδοποιήσει ότι θα μπορούσε να συμβεί. Τη χαρά τη νιώσαμε όλοι ανεξαιρέτως. Μετά, ξεκαθάρισα στον Δημήτρη ότι δεν έχει άλλο. «Μα γιατί;», με ρώτησε. «Μια χαρά δεν τα καταφέραμε; Θα κάνω και άλλη δουλειά αν χρειαστεί». «Μα αγάπη μου, δεν είναι (μόνο) οικονομικό το θέμα. Είναι… χωροταξικό. Καταλαβαίνεις ότι μετά θα πρέπει να αγοράσουμε βαν για να κυκλοφορούμε»; Με το χιούμορ τα λύνουμε πάντα όλα.
Όσον αφορά το οικονομικό κομμάτι και το πόσο αυτό μπορεί να επηρεάσει την απόφαση ενός ζευγαριού για τα παιδιά που θα αποκτήσει, θεωρώ ότι αποτελεί ένα σοβαρό ζήτημα. Αλλά κάθε οικογένεια προσαρμόζεται στα δεδομένα της και ορίζει τι είναι βασικό και χρήσιμο και τι όχι. Και το Δημογραφικό είναι ένα σοβαρότατο ζήτημα. Δεν θα σας πω ότι κάναμε τρία παιδιά για να γίνουμε μέρος της λύσης του, αλλά ξέρετε κάτι; Σε έναν βαθμό, ναι, συμβάλλουμε στην αύξηση του πληθυσμού.
Πιστεύουμε ότι η Πολιτεία θα έπρεπε να δίνει ισχυρά κίνητρα στους πολίτες για να αποκτούν παιδιά χωρίς να σκέφτονται, τουλάχιστον, το οικονομικό θέμα, αλλά και για τη διευκόλυνση της καθημερινότητας. Το πρωταρχικό μέλημα πρέπει να το έχει το Κράτος. Από την άλλη, όμως, οφείλουμε κι εμείς να αλλάξουμε λίγο αντιλήψεις και όχι να γυρίσουμε δεκαετίες πίσω, αλλά να ξαναδούμε το θέμα όπως το έβλεπε η περασμένη γενιά, που αποκτούσε πολλά παιδιά γιατί το ήθελε. Μάλιστα εκείνοι δεν είχαν και πολλές γνώσεις, τα παιδιά μεγάλωναν με αγάπη αλλά «στον αυτόματο». Τώρα που η πληροφορία είναι ακόμη και στο κινητό μας, έχουμε τη δυνατότητα να γίνουμε πολύ καλύτεροι γονείς.
